Over Tilly

Als jongste in een gezin van vijf leerde ik al vroeg om alert te zijn op de omgeving. Enerzijds om niet te veel uit de toon te vallen, anderzijds om flink van me af te kunnen bijten. De ‘pittige’ kant in mij ontwikkelde zich sterk. De buitenwereld had de indruk: ‘die redt zich wel’.
En dat was ook zo, het heeft me veel gebracht. Maar het heeft ook een keerzijde. Ik had ook een essentieel deel van mezelf weggestopt, het deel dat van nature bij me hoort, mijn zachte kern.​

Van binnen voélde ik me niet stevig, maar ik vond dat ik dat wel zou moeten zijn. Ik pantserde me met een stevige buitenkant. Het was dan ook best een schok toen ik ontdekte dat in mij een klein, angstig meisje verborgen zat. Bang om overspoeld te worden als ze zich zou laten zien. Ze verlangde zo naar acceptatie en ondersteuning dat ze alles heel graag goed wilde doen. Maar wat ís 'goed'? Voor wie?

Ik had een schijn-stevigheid gecreëerd, er was geen grond in mezelf. Het was een hele reis om die grond te gaan ervaren en compassie te leren hebben. Vervloekt heb ik het, 'al dat gedoe en gezeur, terwijl ik helemaal geen slechte jeugd heb gehad!' En toch hebben we daar allemaal zo onze overlevingsmechanismen aangeleerd, die ons in de weg gaan zitten nu we volwassen zijn. 

Ik ben me nu zoveel meer bewust van wat er tussen mij en mijn omgeving speelt. Wat overigens heel relativerend werkt, want de herkenning van een patroon maakt ook dat ik er steeds vaker met een grote glimlach naar kan kijken. Ik hecht nu meer waarde aan wat ik wérkelijk ervaar dan aan wat een deel van mij zou wíllen dat ik ervaar. Een hele verademing!
Het geeft ruimte en stevigheid, brengt me meer in contact met mijn ware natuur en mijn innerlijke ‘weten’. Het maakt me zachter, meer ontspannen en gelukkiger. Niet de gemakkelijkste weg, wel de meest waarachtige en daarmee voor mij de meest boeiende en vervullende.